جنایت خفته

گوئندا لحظه‌ای به خانم مارپل خیره شد و بعد مویش را از روی پیشانی کنار زد و گفت:
ــ چرا من چنین اسمی به زبان آوردم، چرا گفتم هلن؟ من اصلا کسی را به این اسم نمی‌شناسم.
او دست‌هایش را با حرکتی نومیدانه پایین انداخت و گفت:
ــ می بینید. من دیوانه‌ام. چیزهایی به ذهنم خطور می‌کند. چیزهایی را می‌بینم که وجود ندارند. اول آن کاغذدیواری‌ها. حالا هم مرده‌ها. پس حالم دارد بدتر می‌شود.
ــ نه عزیزم با عجله تصمیم نگیر.
ــ یا شاید هم مربوط به خانه باشد. خانه طلسم شده، جادو شده. من چیزهایی که آنجا اتفاق افتاده را می‌بینم. اوضاع دارد بدتر می‌شود. شاید زنی به نام هلن آنجا به قتل رسیده. فقط نمی‌فهمم اگر خانه طلسم شده چرا وقتی از آن دور هستم هم می‌توانم چنین چیزهای وحشتناکی را ببینم. بنابراین فکر می‌کنم که در حقیقت این منم که دارم دیوانه می‌شوم. بهتر است همین امروز صبح پیش یک روان‌پزشک بروم.
ــ بله. گوئندای عزیز تو همیشه می‌توانی این کار را بکنی البته وقتی که همۀ راه‌های دیگر را امتحان کرده باشی. اما من فکر می‌کنم همیشه ساده‌ترین و پیش‌پا‌افتاده‌ترین توضیحات را باید بررسی کرد.