جرارد:داستان من

بعد از ظهر یکشنبه در سفر همیشگی‌مان از هوپ استریت به سمت آنفیلد بودیم. این بازی مانند بقیه نبود. هزاران طرفدار تمام خیابان را پوشانده بودند. پرچم‌ها و تابلوها بزرگتر به نظر می‌رسید و سر و صدای اطراف اتوبوس، از همیشه بیشتر بود و آسمان را دود قرمز منورها رنگین کرده بود. در حالی که به آرامی در مسیر حرکت می کردیم، شعارها و شعرها کرکننده می‌شد. به نظر می رسید موجهای دریای هواداران کنار می روند تا اتوبوس به آرامی در مسیرش به آنفیلد حرکت کند.
شاهد لحظاتی باور نکردنی بعد از فینال اف ای کاپ و جشن آن بوده‌ام، از آن مهمتر زمانی که از استانبول برگشتیم و جام قهرمانی را در میان ۷۵۰ هزار طرفدار در مرکز شهر بالای سر بردم، اما تمام آن لحظات فراموش نشدنی تنها یکبار اتفاق افتادند، و تمام تنش‌ها و ناراحتی‌ها را تبدیل به آسودگی و شادی کرد. اما این بار متفاوت بود. امید و انتظار قهرمانی فوران کرده بود. و ما با شگفتی به هواداران و رویای‌شان خیره شده بودیم. تمام اینها زمانی شیرین‌تر می‌شد، که ما به عنوان یک باشگاه، بعد از مدت‌ها خود را از اعماق چاه بیرون کشیده بودیم. چهار، پنج و حتی شش سال قبل هم این خیابان‌ها توسط هزاران هوادار پر شده بود.