جایی که هستم

صبح بعد از صبحانه، از سنگ قبر مرمرینی که به سوی دیوار بلند خیابان خم شده است، می‌گذرم. هنوز پس از سال‌ها این متوفی را نمی‌شناسم اما نام و نام خانوادگی‌اش را می‌دانم، روز و ماه تولد و درگذشتش را هم می‌دانم. این مرد دو روز پس از روز تولدش درگذشته است. در فوریه.
باید در تصادف موتور سیکلت یا دوچرخه جانش را از دست داده باشد، یا وقتی شب هنگام با حواس‌پرتی قدم می‌‌زده، تصادف کار اورا ساخته است.
در چهل و چهارسالگی جانش را از دست داده است. دلم برایش می‌سوزد. تصور می‌کنم، درست همین‌جا، در این پیاده‌رو، کنار دیواری که گیاهان فراموش شده بر آن جوانه زده‌اند، سنگ قبری درست زیر پای رهگذران وجود دارد. خیابان پیچ‌ درپیچ است و سربالایی نسبتا خطرناکی دارد. پیاده‌روی امنی نیست و ریشه‌های درختان بر سطح آن دیده می‌شوند. قسمتی از سنگفرش به دلیل وجود همین ریشه‌ها صعب‌العبور شده است. به همین دلیل حتی من نیز ترجیح می‌‌دهم که از خیابان عبور کنم.
اغلب یک شمع روشن در گلدان شیشه‌‌ای قرمز همراه با دسته‌ گلی کوچک و مجسمه یکی از قدیسین آنجا هست. هیچ عکسی از او نیست. بالای شمع، چسبیده به دیوار، دست‌نوشته‌‌ای از مادرش است که با پوشش پلاستیکی محافظت می‌شود، روی آن نوشته شده: “سلام به همه کسانی که برای لحظه‌ای می‌ایستند و به فرزند از دست رفته من می‌اندیشند. خوشحال می‌شوم شخصا از کسانی که وقتشان را به پسرم اختصاص می‌دهند تشکر کنم، اما این کار امکان‌پذیر نخواهد بود، به‌هرحال از صمیم قلب از آنها متشکرم.”