جاهای تاریک

کلا خالی شدم. مرگ مامان هم به‌دردبخور نشد. یک لحظه از دستش عصبانی شدم. و بعد به آن آخرین لحظه‌های خونین توی خونه فکر کردم، وقتی فهمید همه‌چیز خراب شده، وقتی دبی به حال مرگ افتاده بود، و همه چیز تمام شده بود و زندگی بی‌ارزشش هم. خشمم رفت و غصه جایش را گرفت. درست همان حسی که مادر به بچه‌اش دارد و فکر کردم، لااقل زورش را زد. سعی‌اش را کرد. آن روز آخر. هرکس دیگری هم بود از این بیشتر کاری ازش بر نمی‌آمد.
و من سعی می‌کنم لااقل با این فکر، آرامشی پیدا کنم.