جامعه شناسی هنر (شیوه های دیدن)

‌‌در دهه‌ی ۱۹۸۰ هنر زنان دیگر بر سیاستِ بدن زنانه تمرکز نکرد بلکه واسازی معناها و به‌پرسش‌گرفتن نشانه‌ها را در دستور کار خود قرار داد. این تغییرِ رویه قبل از هرچیز ناشی از تأثیرات نظریه‌ی روانکاوی بود که هنرمندان از آن برای تأکید بر سیاست «نگاه خیره» استفاده می‌کردند. نگاه خیره، به تعبیر نید (۱۹۹۲)، به بدن زنانه «نظم می‌بخشد»، بدین طریق که آن را به‌مثابه‌ی ابژه‌ای سالم، بی‌نقص، ایده‌آل و پرمایه بازمی‌نمایاند و درعین‌حال واقعیت گوشتالو، کثیف و پرنقص آن را کتمان می‌کند. فمنیست‌ها قضیه را این‌گونه طرح می‌کنند که «زنان چگونه وادار می‌شوند بدن‌هایشان را ماده‌ای خام برای دستکاری و نمایش بینگارند و خود را دائما به دست وارسی و آزمون بسپارند؟». کارهای سیندی شرمن نقد بصری همین تصور نقاب‌گونه از زنانگی است. در عکس‌های دستکاری‌شده‌ی او، افشای «خودشیفتگی نهفته در زنانگی» و بزرگ‌نمایی و برجسته‌سازی اعضای بدن زنانه ابزاری می‌شود برای «تبدیل هم‌زمان عینیت‌یافتگی زنانه به سوژه و ابژه». به‌علاوه، او با به‌کارگیری شگرد نقیضه پاره‌ای تأثیرات متقابل متن و تصویر را نشان می‌دهد و نیز نمایان می‌سازد که بین تلاش برخی زنان برای زدودن عیوب و نواقص از بدن زنانه و نمایش تصویری صیقل‌یافته از آن، از یک سو و انتقادات فمنیستی از اثرات سرکوبگر این فرایندهای تغییرات آرایشی از سوی دیگرْ رابطه‌ای متقابل وجود دارد.