تکرار

همگام‌بودن با دیگران، حتی با یک نفر، همیشه برایم غیرقابل تحمل بوده؛ اگر گام‌هایم هماهنگ با کسی بود، بلافاصله می‌ایستادم، پا تند می‌کردم یا کلا کنار می‌کشیدم؛ حتی وقتی با دوست‌دخترم آهنگ قدم‌هایمان یکی می‌شد، خودمان را در هیئت چیز دیگری می‌دیدم: دو «رهنورد بی‌روح علیه دنیا.»