تمرینات پلایومتریک

حرکت پرش به سمت بالا در تمرینات پلایومتریک، می تواند برای تعیین نواقص تکنیکی اندام تحتانی مفید واقع شود. پرش به سمت بالا، به سطح بالایی از تلاش ورزشکار نیاز دارد. به همین دلیل ممکن است این آزمون به آسانی نواقص موجود را، در طی تکرارهای ابتدایی شناسایی نماید. علاوه بر این، حرکت پرش به بالا می تواند برای ارزیابی بهبود بیومکانیک اندام تحتانی در سراسر روند تمرینی مورد استفاده قرار گیرد.

شکل ٧،١ و ٧،٢ تکنیک مطلوب پرش را نمایش می دهد. برای ارزیابی پرش به بالا، ورزشکار درحالی که پاها را کمتر از عرض شانه باز کرده است، در وضعیت آماده می ایستد (بهتر است ٣۵ سانتی متر از هم باز باشند). مطابق با شکل، ورزشکار پرش را با خم شدن اندک به سمت پایین و درحالی که دست ها در پشت بدن باز هستند، آغاز می نماید (شکل ٧،١ b و ٧،٢ b). سپس هم زمان با پرش به سمت بالا، دست ها را به جلو تاب می دهد و زانوها را تا حد ممکن به سمت بالا می کشد. ورزشکار در بالاترین نقطه پرش باید ران ها را موازی با سطح زمین قرار دهد (شکل ٧،١ c و ٧،٢ c). ورزشکار باید فرود نرمی داشته باشد و به شکل یکسان تمام فرودها را اجرا نماید (شکل ٧،١ d و ٧،٢ d) ورزشکار بلافاصله بعد از فرود، پرش بعدی را آغاز می کند. جدول ٧،٣ ابزاری برای ارزیابی تکنیک فراهم می کند. این ابزار می تواند نواقص را در طول حرکات متوالی پرش و فرود نمره گذاری کند. مربیان می توانند از این ابزار برای بررسی پرش به بالا قبل، حین و بعد از آموزش استفاده نمایند. زمانی که ورزشکار پرش را به مدت ١٠ ثانیه تکرار می کند، مربی می تواند معیارهای کلی را به صورت بصری طبقه بندی نماید. اگر در طول اجرای حرکت نقص تکنیکی قابل توجهی رخ دهد، می بایست آزمون را متوقف نمود. برای بهبود دقت ارزیابی و کمک به مربی، می توان دوربین دو بعدی را در صفحه قدامی و ساجیتال قرار داد.