تمرینات عملکردی 1

ورزشکارانی که از آسیب به دور هستند و یا ریکاوری سریع‌تری دارند، قادر به توسعه سریع‌تر و سطوح بالاتر مهارت‌ها خواهند بود، و این به‌ دلیل پیوستگی و فواید تمرینات است. در مقابل ورزشکاران “مستعد آسیب” نه تنها توانایی شرکت در برنامه‌های ورزشی بصورت پیوسته را ندارند، بلکه توانایی پیشرفت مهارت‌های ضروری برای سطوح بالاتر را نیز ندارند. آسیب‌های قبلی قوی‌ترین عامل پیش‌بینی‌کننده برای وقوع آسیب در آینده است، بنابراین توانبخشی مناسب احتمالا عاملی اساسی و کلیدی در پایداری و در نهایت پیشرفت ورزشکار خواهد بود(3). چالش موجود در تمرین، دستیابی به تعادل مناسب بین شدت تمرینات و ریکاوری بدن برای پیشرفت ورزشکار و اینکه ناخواسته تخریب نشوند.
ترکیبی از نیازهای سطح بالا همراه با ظرفیت‌های کم یا محدود بدن می‌تواند منجر به آسیب یا درد شود. کلید اصلی افزایش پایداری و دوام ورزشکار، افزایش هماهنگی عملکردی یا ظرفیت بدن است. ظرفیت عملکردی باید از نیازهای فیزیولوژِیکی یا فشار ورزشی یا فعالیت افراد بالاتر باشد (شکل 7.1). ظرفیت مازاد ثبات در مرز احتمال خطا فراهم می‌کند، بنابراین خطر وقوع آسیب را کاهش می‌دهد. ظرفیت عملکردی مفهومی است که بر پایه صلاحیت‌های حرکتی شکل گرفت