تفکر سریع و کند

تعامل میان این دو سیستم یکی از موضوعاتی است که به مراتب در این کتاب تکرار شده است و شاید ذکر خلاصه‌ای از این داستان خالی از لطف نباشد. در داستانی که تعریف می‌کنم سیستم‌های 1 و 2 در زمان بیداری ما فعال هستند. سیستم 1 به طور خودکار اجرا می‌شود و سیستم 2 معمولا در حالت استراحت و تلاش حداقلی قرار دارد و فقط بخشی از ظرفیت آن درگیر می‌شود. سیستم 1 به طور مداوم پیشنهادهایی را به سیستم 2 ارائه می‌کند که ممکن است شامل برداشت‌ها، شهودها، قصدها و احساسات مختلف باشد. در صورت تأیید سیستم 2، برداشت‌ها و شهودها به باور، و محرک‌ها به اقدامات ارادی تبدیل می‌شوند. وقتی کارها به خوبی پیش می‌رود – که در بیشتر مواقع همین‌طور است – سیستم 2 پیشنهادات سیستم 1 را بدون تغییر یا با اعمال تغییرات جزئی قبول می‌کند. یعنی شما به طور کلی برداشت‌های خود را باور می‌کنید و مطابق میل خود عمل می‌کنید و این خوب است – البته معمولا خوب است. وقتی سیستم 1 با مشکلی مواجه می‌شود، سیستم 2 را برای پشتیبانی فرا می‌خواند. سیستم 2 پردازش دقیق‌تر و جزئی‌تری انجام می‌دهد تا شاید بتواند مشکلی را که در آن لحظه بروز پیدا کرده است، حل وفصل کند. سیستم 2 وقتی به کار می‌افتد که سیستم 1 برای مسئله پیش‌آمده هیچ پاسخی نداشته باشد. احتمالا چنین موقعیتی را در مواجهه با مسئله حاصل ضرب 17× 24 تجربه کرده باشید. هر جا غافلگیر می‌شوید، می‌توانید تا حدودی توجِه آگاهانه خود را احساس کنید. سیستم 2 وقتی فعال می‌شود که تشخیص دهد رویدادی با مدل پیشنهادی سیستم 1 از جهان در تناقض است.