تصویر دوریان گری (ادبیات مدرن جهان،چشم و چراغ86)

نمی‌تونم توضیح بدم. وقتی من به کسی خیلی علاقه دارم نمی‌تونم اسمش رو به کسی بگم. مثل اینه که انسان بخشی از آن‌ها رو تسلیم دیگران کرده باشه. من یادگرفته‌م رازدار باشم. این کار باعث می‌شه که زندگی مدرن برای ما اسرارآمیز، یا جالب بشه. کوچک‌ترین نفعش اینه که آدم از این پنهان‌کاری لذت می‌بره. الان وقتی از شهر بیرون می‌رم به خانواده نمی‌گم کجا می‌رم. اگر بگم همه‌ی لذت سفر ازمیان می‌ره. با جرات می‌گم که عادت مشنگانه‌ا‌یه، ولی یک جوری به زندگی انسان رُمانس می‌ده. فکر می‌کنم داری به خودت می‌گی من چه آدم چلی هستم؟»
«به هیچ وجه، به هیچ وجه بزیل عزیز،» لرد هنری در پاسخ گفت و افزود: «انگارتو فراموش کردی که من ازدواج کرده‌م، و یکی از جاذبه‌ها‌ی ازدواج اینه که گاهی پنهان‌کاری‌ها‌ی دوجانبه رو ضروری می‌کنه. من هرگز نمی‌دانم همسرم کجاست، او هم نمی‌دانه من چه می‌کنم. وقتی همدیگه رو می‌بینیم، که البته هر روز همدیگه رو می‌بینیم، شاخ‌دارترین دروغ‌ها رو با جدی‌ترین قیافه‌ها به هم می‌گیم. خانمم دروغ‌گوی ماهریه، در واقع خیلی از من بیشتر مهارت داره. او هیچ وقت دروغ‌ها‌ش رو فراموش نمی‌کنه، ولی من همیشه دروغ‌هام رو فراموش می‌کنم. البته وقتی مچم رو می‌گیره، شر به پا نمی‌کنه، که دوست دارم اوقات تلخی‌ای نشان بده‌، ولی فقط خنده‌ای می‌کنه و بس.»