تحقیقات فلسفی (فارسی،آلمانی،انگلیسی)،(3زبانه)

انسان می‌تواند خودش را ترغیب کند، به خودش فرمان بدهد، از خودش اطاعت کند، خودش را سرزنش کند، مجازات کند، برای خودش پرسشی طرح کند و به آن پاسخ دهد. پس می‌شود انسان‌هایی را هم خیال کرد که فقط تک‌گویانه سخن بگویند؛ فعالیت‌هاشان را با گفت‌وگوهایی با خودشان همراه کنند. – پژوهش‌گری که آن‌ها را مشاهده می‌کند و حرف‌هاشان را می‌شنود شاید موفق شود زبان آن‌ها را به زبان ما ترجمه کند. (از این طریق امکان خواهد یافت که اَعمال این مردمان را درست پیش‌بینی کند، زیرا می‌شنود که آن‌ها نیت‌هایی هم دارند و تصمیماتی می‌گیرند.)
ولی آیا زبانی را هم می‌شود خیال کرد که در آن فردی بتواند تجارب درونی‌اش را- احساسات و احوالاتش و جز آن‌ها را- برای کاربرد شخصی‌اش بنویسد یا به زبان بیاورد؟ — مگر نمی‌توانیم این کار را در همین زبان عادی‌مان انجام بدهیم؟ — ولی چنین مرادی ندارم. واژه‌های این زبان قرار است به چیزهایی راجع باشند که فقط سخنگو بتواند بداند؛ به ادراکات حسیِ بی‌واسطه و خصوصی او. پس فردی دیگر نمی‌تواند این زبان را بفهمد.