تا ابد یا تا زمان های خیلی خیلی دور

وقتی به دستشویی می‌رسم نفسم را آرام در سینه‌م حبس می‌کنم تا اشک‌هایم را درون خودم نگه دارم. سپس شیر آب را باز می‌کنم و نفس‌های خیلی خیلی خیلی عمیق می‌کشم، همان‌طور که دکتر فردریک به من یاد داده است. باید یک‌جا بایستم و پشت‌سرهم نفس بکشم، نفس نفس نفس، تا اینکه گریه‌ام از بین برود.
به خودم می‌گویم نه، دوباره اتفاق نمی‌افتد، تکرار نمی‌شود.
دوباره تکرار نمی‌شود.
باید این را باور کنی.
آدمک تنها قولی که به ما داده است همین است.
او گفت: «باور کنید، باور کنید، من همیشه کنارتون هستم. اسباب‌کشی‌کردن دیگه تموم شده. من برای همیشه مادرتون هستم. فقط سعی کنید حرفم رو باور کنید، بپذیرید که اینجا برای همیشه خونه‌ی شماست. اگه این رو باور کنید ما از پس تمام مشکلات برمیایم.»
پس من تمام سعیم را می‌کنم. به خودم می‌گویم که ما برای همیشه اینجا هستیم.
و تا الان، این حرف درست بوده است.