تابلوی خانوادگی

دوک: شما خیلی زیبا هستین، دوشیزه، و بسیار جذاب.
ملانی: اوه!
دوک: مطمئنم محاله که بتونین سنگدل باشین.
ملانی: وقتی کسی تحقیر بشه، دیگه خوش‌قلب بودن براش کار سختیه.
دوک: همسرم اون­طور که من درک می­کنم، درک نداره.
ملانی: (نگاهش را از او برمی­دارد.) اوه، دوک.
دوک: شما عاشق پسر من هستین؟
ملانی: (همچنان نگاهش رو به پایین است.) نمی­دونم.
دوک: اون عاشق شماست؟
ملانی: بله.
دوک: شما قصد دارین با اون ازدواج کنین؟
ملانی: لطفاً! من نمی­دونم.
دوک: تمام دارایی اون تحت کنترل مادرشه؛ اگه باهاش ازدواج کنین، اون رو از همه‌چیز محروم می­کنین.
ملانی: می­فهمم.
دوک: درحالی­که من…
ملانی: (سرش را به‌سرعت بلند می­کند.) شما؟
دوک: (با کمی شرمساری) خودم رو تو شرایط بسیار شرم­آوری حس می­کنم.
ملانی: چرا؟
دوک: نمی­خوام شما رو با گرفتاری­های خودم خسته کنم، اما شما خیلی مهربونین.
ملانی: (به­سمت او می­رود.) چی می­خواین بگین؟
دوک: من یه خونۀ کوچیک تو لندن دارم، یه خونۀ نقلی قشنگ که به زیبایی مبله شده و درست نزدیک محوطۀ بِرکلیه، و چون کسی اونجا ساکن نیست حس خوبی نداره. روی اسباب و اثاثیۀ زیباش رو با پارچه پوشونده‌ان و پرده‌هاش کشیده شده­.
ملانی: (رو برمی­گرداند.) همسرتون چیزی درمورد اون خونه می­دونه؟
دوک: نه.