بی سایگان

برنارد وارد کافه شد، یک لحظه زیر نگاه‌های کنجکاو چند تا مشتری که زیر چراغ‌های از ریخت افتاده‌ی نئون نشسته بودند، تاملی کرد و بعد با عجله بطرف صندوقدار رفت. صندوقدارها را همیشه دوست داشت، زنان چاق و چله، و محترمی که سرشان توی لاک خودشان است، و فقط صدای جیرینگ جیرینگ پول و یا ضربه زدن به کبریت است که آنها را به خودشان می آورد. زنِ صندوقدارِ اخمو ، با نگاهی حاکی از خستگی، سکه‌ای به او داد. ساعت تقریبا چهار صبح بود. جعبه‌ی تلفن کثیف وگوشی آن هم خیس بود. شماره‌ی جوزی را گرفت. تمام شب را توی پاریس راه رفته بود، تا به اندازه‌ی کافی خودش را خسته کند که بدون هیچ هیجان و احساسی به او زنگ بزند. اما چه معنی دارد که آدم در چنین ساعتی به یک دختر زنگ بزند. معمولا جوزی رفتارهای بد او را به رویش نمی‌آورد، اما این کار خود به خود نشانه‌ی نوعی مزاحمت بود؛ و برنارد آن را کوچک به حساب می‌آورد. او عاشق جوزی نبود، اما می‌خواست بداند که الان جوزی چکار داشت می‌کرد، و این فکر در تمام طول روز آزارش می‌داد. تلفن زنگ خورد و صدای خواب‌آلود مردی از آن طرف گفت: ‘الو’، و بعد، تقریبا بطور ناگهانی، جوزی پرسید: ‘کیست؟’