بوی وانیل

توی قلبم سیل بود… طوفان بود و رعد و برق… توی نگاه او آرامش بود و رهایی! تمام مدت ناهار خوردنمان با جملات متفاوت از مراسم بهزاد تا مریضی پدربزرگ سعی کرده بود سکوتم را جبران کند، اما نمی‌شد… من می‌ترسیدم… من از شرایطی که داخلش قرار گرفته بودم واهمه عمیقی داشتم. رها شده بودم انگار بین لابیرنتی پر از درخت که زیبا بود و دل‌انگیز و در کنارش ترسناک و عجیب!