به سوی نور (ده مرحله ای که روح انسان،پس از مرگ پشت سر می نهد)،(کتاب های در قلمرو نور)

در دوران جوانى، جان بانیان، نویسنده انگلیسى قرن هفدهم میلادى که خطیب نیز بود، با تجربه‌ی خارق‌العاده و شگفت‌انگیزى رویارو مى‌گردد. گرچه درنهایت امر، او به‌خاطر نگارش کتاب بسیار معروف خود، «سلوک زائر» به شهرت رسید، اما در دوران اولیه زندگى‌اش، ذهنى آشفته و روحى سردرگم داشت و در نوعى ابهام معنوى به سر مى‌برد. او به ما توضیح مى‌دهد که چگونه به «مرز نومیدى و رنج» رسیده بود و حتى در اندیشه‌ی پایان دادن به زندگى خود به‌سر مى‌برده است. با چنین نیتى در سر، او به سوى جنگلى در نزدیکى محل اقامت خود مى‌رود و تصمیم مى‌گیرد با خنجرى که با خود به همراه برده بود، به زندگى‌اش پایان بخشد.
بعدها، بانیان به‌خاطر مى‌آورد که ناگهان در نورى بسیار درخشان و مطبوع غوطه‌ور شده و سپس به سفرى بسیار عجیب و توضیح‌ناپذیر رفته بود. او مى‌نویسد: «من با نورى درخشان و بسیار باشکوه که درخشان‌تر و روشن‌تر از هر نورى بود که تاکنون در عمرم دیده بود‌ه‌ام، محصور شدم…»
او در ادامه‌ی سخنان خود مى‌گوید: «من به مکانى مى‌رفتم که فراسوى کره‌ی زمین و خورشید بود…» جایى که او نام آن را «قلمرو نور» نهاد. در آنجا، ارواح بى‌شمارى که تماما از نور بودند به استقبال او آمدند و به وى خوشامد گفتند. او همچنین شاهد حضورِ «نورى کامل و غیرقابل نزدیک شدن» بود؛ نورى که «تمام چیزها را تغییر شکل می‌بخشید و آن‌ها را بنا به طبیعت خود پدید می‌آورد…»
آن نور، به گفته‌ی او، با درخششى شفاف جریان داشت و در تمام گستره‌ی آسمان، همچون رودى وسیع و باشکوه جارى بود! درخشش آن نور چنان شدید و قوى بود که حتى ارواح آسمانى‌اى که او با آنان ملاقات می‌کرد، داراى درخششى شفاف و نورانى بودند که از آن نور اولیه دریافت می‌داشتند. آن‌ها به‌هیچ‌وجه با نور خورشید آن‌گونه تابان و نورانى نشده بودند، بلکه با شکوه الهى‌اى که در قالب آن نور خیره‌کننده و تابنده ظاهر مى‌گردید و متجلى می‌شد، آن‌گونه می‌درخشیدند…!
گرچه این اثر متعلق به چهارصد سال پیش است، اما واژگانى که جان بانیان براى نقل سفر معنوىِ خود از آن‌ها استفاده کرده است، به‌طرز خارق‌العاده‌اى با گزارشات مردم امروزى مطابقت دارد و شبیه آن‌هاست. اگر دقت کنیم، همان توصیفاتِ معمولى که مردم این دوره و زمانه هنگام تجربه‌ی نزدیک به مرگ خود ارائه کرده‌اند را مشاهده می‌کنیم.