به خانه بیا

شبی که افیا اوچر در گرمای مشکبار سرزمین فانتی متولد شد، درست بیرون محوطه‌ی پدرش، در جنگل، آتشی طغیان کرد، به‌سرعت گسترش یافت و تا چندین روز ادامه داشت و پیش رفت. از هوا تغذیه می‌کرد، در غارها می‌خوابید و در درخت‌ها پنهان می‌شد. می‌سوزاند و بالا می‌رفت و داخل می‌شد و برایش اهمیتی نداشت که چه خرابی‌هایی برجای می‌گذارد. تا اینکه به یک دهکده‌ی آشانتی رسید و در آنجا ناپدید و با سیاهی شب یکی شد.
پدر افیا، کوبی اوچر، نوزاد جدید را باشیر ندارد زن اولش، بآبه تنها گذاشت و رفت تا ببیند چقدر به سیب‌زمینی‌های شیرینش خسارت خورده است. سیب‌زمینی شیرین از این‌سو تا آن‌سوی سرزمینشان برای همه‌ی خانواده‌ها محصولی ارزشمند و حیاتی به حساب می‌آمد. کوبی هفت تا از سیب‌زمینی‌هایش را از دست داده بود و احساس می‌کرد هریک از آنها مانند مشتی بود که بر سر خانواده‌اش فرود آمده باشد. و همان موقع فهمید که خاطره‌ی آن آتش که سوزاند و گریخت، او را و فرزندان او را، و فرزندان فرزندانش را تا زمانی که نسلش ادامه پیدا کند دنبال خواهد کرد و به خاک سیاه خواهد نشاند. وقتی به کپر بآبه برگشت و فرزند آتش شب، افیا را دید که شیون و فریادش به آسمان بلند بود، رو به زنش کرد و گفت: «هیچ‌وقت نمی‌خوام از اتفاقات امروز حتی یک کلمه حرف به میون بیاد.»
مردم دهکده شایعه کردند که آن نوزاد از آتش زاده شده و برای همین بآبه شیر ندارد. زن دوم کوبی که تازه سه ماه بود پسری به دنیا آورده بود، افیا را شیر می‌داد. افیا درست سینه‌اش را نمی‌گرفت و وقتی هم که می‌گرفت‌، لثه‌های تیزش گوشت سر سینه‌ی زن را می‌برید تا حدی که دیگر جرات نکرد به او شیر بدهد. به همین خاطر، افیا لاغر و لاغرتر شد. درست یک مشت پوست و استخوان ریز شده بود با یک حفره‌ی همیشه باز به اسم دهان که از آن صدای شیون گرسنگی‌اش در تمام دهکده به گوش می‌رسید. بعضی روزها بآبه بیشترین تلاشش را برای آرام کردن بچه می‌کرد، یعنی کف زیر دست چپش را روی دهان بچه فشار می‌داد. ولی حتی این هم باعث نمی‌شد صدای شیونش همه‌جا را پر نکند.