بهشت را بی تو نمی خواهم

همیشه به مراجعینی که همسرشان را از دست داده بودند یا به هر دلیلی از همسران‌شان جدا شده بودند، می‌گفتم تنهایی چیز سختی است. تنها بودن فقط برازنده‌ی خداست. ما نیاز داریم به کسی که در مسیر طولانی زندگی کنارمان باشد، دوست‌مان داشته باشد، دوستش داشته باشیم. همین که بدانیم کسی به ما فکر می‌کند، با غم‌ها و شادی‌هایمان همراهمان است، کافی است. قرار نیست بهترین امکانات را داشته باشیم.
چه بسیارند کسانی که امکانات خوبی دارند، اما خوشبخت نیستند. هر شبی که در خانه‌ی پیمان با نگرانی می‌گذراندم که چرا دیر کرده، چرا مرا نمی‌بیند، به من توجه نمی‌کند، غروری از من شکسته شد. با وجود اینکه بهترین امکانات را در اختیار داشتیم، کنار هم حال خوبی نداشتیم و احساس خوشبختی نمی‌کردیم.
طبق عادتم کنار پنجره رفتم. پرده را کنار زدم. هوای اسفند ماه شبیه به هوای بهاری شده بود و خبری از سرمای زمستان نبود. رو به آسمان خدایم را شکر کردم و از او برای ادامه‌ی راهم کمک خواستم. به دلایل مشکلاتی که در زندگی با پیمان تجربه کرده بودم، قرار گرفتن در رفت و آمدهای دو نفره و تغییر شکل ارتباطات و ابراز علاقه‌ها و ایجاد روابط نزدیک‌تر، همه از مسائلی بود که وقتی به آن فکر می‌کردم، حس نگرانی و هیجان در وجودم شکل می‌گرفت. به خودم اطمینان می‌دادم که به بهترین شکل می‌توانم رابطه‌ی عاطفی و حسی‌ام را پیش ببرم، چون او هم پسری احساساتی بود، اما این مسئله که او اولین‌ها را تجربه می کرد کنار من، بار مسئولیت را برای منی که تجربه‌ی دومم بود و کمی اعتماد به نفسم هم در بعضی از روابط خصوصی‌ام در زندگی با پیمان آسیب دیده بود، نگران می‌کرد…