بهترین داستان های کوتاه ارنست میلر همینگوی

مادرش نوشته بود : … خرسندم که مى‌شنوم پسرم از هر نظر بزرگ شده… خداوند یار تو باشد. عزیزم. چه افتخارى دارد که آدم مادر قهرمان باشد….
و او نتوانسته بود در پاسخ مادر از درد و وحشت برایش بنویسد، نتوانسته بود از شب‌هاى بیخوابى بنویسد که مى‌ترسید نکند پایش را از دست بدهد. نتوانسته بود از جرعه‌هاى براندى‌اى بنویسد که براى غلبه بر دلهره گهگاه مى‌نوشید و با خود گفته بود که نه، او قهرمان نیست، هیچ جنگى قهرمان پرورش نمى‌دهد. جنگ برنده ندارد.
همینگوى روزهاى پیاپى با افکار خود دست به گریبان بود و دل به کارى نمى‌داد. مادرش از رفتار او به تنگ آمده بود. چند روزى مشغول نوشتن نامه‌اى بود تا به دست فرزندش بدهد و احتمالاً منتظر بهانه‌اى هم بود که در یکى از شب‌هاى خانه ییلاقى و مزرعه خصوصى به دست آمد.
در ساعت سه بعداز نیمه‌شبِ یکى از شب‌هاى ماه جولاى، خانم همسایه دَرِ خانه گریس هال را به صدا در آورد و به اطلاع او رساند که تخت پسر، دختر و دو مهمان نوجوان‌شان خالى است و سراغ همینگوى را گرفت. مادر همینگوى نیز دریافت که ارنست و دو دخترش، اورسولا و سانى و نیز دوست ارنست ناپدید شده‌اند. روز بعد روشن شد که جوان‌ها همه در مجلس مهمانى بوده‌اند. گریس هال همان روز نامه را به دست ارنست داد.
ارنست نامه را گشود و خواند :
فرزند عزیزم، ارنست،
سه سال از زمانى مى‌گذرد که در هجده‌سالگى با عزم جزم گفتى که به هیچ راهنمایى و اندرزى از جانب پدر و مادرت نیاز ندارى. در این مدت سعى کرده‌ام سکوت کنم و بگذارم براى رسیدن به رستگارى خود تلاش کنى… و حالا در آستانه بیست‌ویک‌سالگىِ تو مى‌خواهم، به‌رغم آن‌که ممکن است موجب برانگیخته شدن خشم تو شوم، رک و راست با تو سخن
بگویم….