بازگشت مکرر و چند نمایشنامه دیگر

براتبَرگ انسداد را به نمایش در می‌آورد. انسدادی که ناشی از تکرار است. یعنی آن‌قدر تکرار می‌شود که به امری عادی تبدیل می‌شود. حتی فراتر از این، به امری ضروری بدل می‌گردد. گویی که دیگر روزمره را نمی‌توان مگر با انسداد تصور کرد. پنداری هر وضعیت دیگری، هر وضعیتی که میل به‌سویِ آزادی دارد غیرعادی است. و انسداد آن‌قدر با فرم‌های مختلف تکرار می‌شود که در نهایت حتی تصور نبودنش هم از بین می‌رود. نه اینکه کسی دیگر توان نداشته باشد که به گریختن از آن فکر کند، بلکه اساسا به هیچ ذهنی متبادر نمی‌شود که چیزی در این وضعیت مشکل‌آفرین است. گویی ذات زیستن باید همین باشد. انگار که حالتِ دیگری وجود ندارد. پس تکرار به میان می‌آید تا وضعیت‌های نامطلوب را عادی و ذاتی جلوه بدهد.