این منم محمدعلی کلی (آدم های معمولی جهان را تغییر می دهند!)،(گلاسه)

پیش خودم فکر می‌کردم مدال طلای المپیک زندگی‌ام را از این رو به آن رو می‌کند. همه‌جا آن را به گردنم می‌انداختم و خیال می‌کردم حالا می‌گذارند بروم توی رستوران و غذا بخورم.
لطفا یک همبرگر و یک میلک شیک.
ما به سیاه‌پوست‌ها خدمات نمی‌دهیم.
اما من قهرمان المپیک هستم!
شرمنده، تشریف ببر بیرون!
همه فکر می‌کردند آمریکا مهد آزادی است، اما اگر شما پشت گوشتان را دیدید من هم رنگ آزادی را دیدم.
به خاطر رنگ پوستم حقوقی را که بقیه داشتند، من نداشتم.
اگر این مدال باعث تساوی حقوق همه نشود، خب پس یعنی مفت هم نمی‌ارزد.
چیزی که از آن سال یادم مانده این است که مدال طلا را از گردنم درآوردم.
این مشکل فقط در شهر لویی ویل نبود.
به میامی رفتم تا بوکسور حرفه‌ای بشوم.
صبح‌ها که می‌دویدم، پلیس جلویم را می‌گرفت و چون سیاه‌پوست بودم حتما باید با باشگاهم تماس می‌گرفت تا مطمئن شود من واقعا دارم آنجا تمرین می‌کنم.
همان جایی که هستی وایستا.
باید کارت شناسایی‌ات را ببینم.
کمی بعد از این ماجراها، مسلمان شدم.
و این یعنی دین من اسلام است.
ما مسلمان‌ها باور داریم که همه‌ی انسان‌ها برای چیزهای مشترکی مبارزه می‌کنند: عشق، همبستگی و تفاهم.
وقتی می‌خواهم با شما حال و احوال کنم می‌گویم «سلام»، به معنی سلامتی و صلح.
درباره‌ی دین جدیدم به کسی چیزی نمی‌گفتم.
آن روزها، ورزشکاران سیاه‌پوست حق نداشتند از عقاید و باورهایشان حرف بزنند.
باید کار خودمان را پیش می‌بردیم و راضی می‌بودیم.
نباید جیکمان در می‌آمد.
اما من همیشه راه و روش خودم را داشتم.
من بهترین هستم!
من خوش‌تیپ‌ترین مبارز دنیا هستم.
من قوی‌ترین مبارز دنیا هستم.
من سریع‌ترین مبارز دنیا هستم!