اینجا شب هایش بلند است

می‌خواهم فردا سهم بیشتری از خودم را در وجودم ببینم، فقط باید حواسم باشد رویا نبافم! عادت شبانه‌ای که زمانی دوست می‌داشتم و برایم شیرین بود.
رویا دشمن شماره یک ما است. رویاهایی که بافته می‌شود و بافته می‌شود و یک روز می‌بینی چنان در اطرافت پیله بسته که تنها راه گریز از آن پروانه شدن است که شاید تنها با جدا شدن روح از بدن رهایت کند؛ البته گاهی برای مرگ هم رویا بافته‌ای. برای لحظه مرگ، لحظه گذاشتنت در تابوت، حتی لحظه نشستن و خوابیدن روی تخت سنگی غسالخانه و یورش دستان زمخت غسال برای شستن هرچه در طول عمر بر پیکرت بار کرده ای. کاش غسال می توانست فرق سرت را بشکافد و از داخل مغزت بشوید هرچه انباشه شده را، تا شب اول قبر بدون رویا بخوابی، تا یک شب هم که شده بدون رویا بگذرد.