اگر حقیقت این باشد

پیش از آن‌که خون به سر و تنم بپاشد، صدای ترکیدن جمجمه‌اش را می‌شنوم.
از ترس فورا یک قدم به سمت پیاده‌رو عقب می‌روم. یکی از پاهایم به جدول کنار خیابان می‌گیرد، برای حفظ تعادل میله‌ی تابلوی توقف ممنوع را می‌گیرم.
همین چند ثانیه پیش جلویم بود. وسط شلوغی منتظر بودیم چراغ عبور عابران پیاده سبز شود، اما مرد ناگهان قدم به خیابان گذاشت و با کامیون تصادف کرد. در آخرین لحظه، پریدم که بگیرمش، اما موفق نشدم. پیش از آن که سرش زیر چرخ کامیون برود، چشم‌هایم را بستم، اما صدای ترکیدن جمجمه‌اش را شنیدم: پاپ! درست مثل صدای باز کردن در بطری.
سرش به گوشی گرم بود، احتمالا بارها در همین حالت، بدون آن که سانحه‌ای روی دهد، از این خیابان عبور کرده بود. مرگی در اثر عادت‌های روزمره.
مردم شوکه شده‌اند، اما کسی جیغ و فریاد نمی‌کند. مسافر کامیون سریع پایین می‌پرد و کنار بدن مرد زانو می‌زند. از صحنه تصادف کمی فاصله می‌گیرم، چند نفر برای کمک به آن‌سو می‌روند. نیازی نیست به مردی که زیر چرخ کامیون افتاده، نگاه کنم تا بفهمم از این تصادف جان سالم به در برده یا نه. کافی است نگاهی به پیراهنم بیندازم که قبلا سفید بود و حالا غرق خون است… و این یعنی بهتر است به جای آمبولانس، نعش‌کش خبر کنند.
می‌چرخم بلکه راهی پیدا کنم، می‌خواهم از آن شلوغی دور شوم تا بتوانم نفس بکشم، اما چراغ عبور عابران پیاده سبز می‌شود و سیل جمعیت به راه می‌افتد. دیگر غیرممکن است بتوانم در رود خروشان منهتن، برخلاف جریان آب شنا کنم. بعضی‌ها بی آن‌که سرشان را از روی گوشیýهایشان بلند کنند، از کنار صحنه تصادف می‌گذرند. از حرکت بازمی‌ایستم و صبر می‌کنم خلوت‌تر شود. نگاهی به صحنه تصادف می اندازم، سعی می‌کنم چشمم به جنازه نخورد. راننده کامیون کنار ماشینش ایستاده و با چشم‌های از حدقه درآمده با تلفن همراهش صحبت می‌کند. چند نفر هم با کنجکاوی بیماگونه‌شان از این صحنه هولناک فیلم می‌گیرند.