اوقات خوش ما

سرش را بالا آورد. در نگاه اول چهره‌اش بسیار آرام بود. اما دقیق‌تر که نگاه می‌کردی، آرامشش مثل یک نقاب به نظر می‌رسید.
«لطفا دیگه به دیدنم نیاین. نامه‌هاتون رو هم نمی‌خونم. من لیاقت‌شون رو ندارم. خواهش می‌کنم فقط بذارین بمیرم.»
کلمات آخر را که ادا می‌کرد دندان‌هایش را روی هم فشار داد. از لرزش سریع چانه‌اش معلوم بود که دندان‌های عقبی‌اش را روی هم فشار می‌دهد و آن‌ها را به هم می‌ساید. نگران‌کننده بود. پوست اطراف چشم‌هایش کمی به کبودی می‌زد. ناگهان ترسیدم که الان است من را از گردن به عنوان گروگان بگیرد و بعد یادم آمد که اسمش را در روزنامه دیده بودم. او یک نفر را کشته بود و فرار کرده بود. بعد به زور وارد خانه‌ای شده بود و زن و بچه‌ای را گروگان گرفته بود.