الفبای مثبت گرایی (من و زندگی مثبت)

از مارتین سلیگمن، پدر روان‌شناسی مثبت‌گرایی، تقاضا شد در یک جمله‌ی کوتاه بیان کند آیا روان‌شناسی تاکنون توانسته است نقش خود را در جامعه‌ی بشری به درستی ایفا کند؟
او خندید و گفت: خیر
همه‌ی‌کسانی‌که در جلسه حاضر بودند بهت‌زده شدند. مجری دوباره همان سؤال را از وی پرسید و او این دفعه جواب داد: بله.
چه‌طور امکان داشت که روان‌شناسی به‌عنوان یک علم یا روشی برای زیستن، نقش خود را در زندگی انسان‌ها، هم به شکلی درست و هم نادرست بازی کرده باشد؟
«روان‌شناسی نقش خود را به‌عنوان نگاه و روشی برای حل مشکلات و بیماری‌های انسان‌ها به‌خوبی بازی کرده، اما به ‌جرأت می‌توان گفت تا حدود سال 2000 میلادی به‌عنوان یک علم در جهت افزایش توانمندی‌های مثبت انسان کمتر ایفای نقش کرده است. بعد از آن تاریخ بود که این کمبود بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت و دریافتند که انسان تنها یک موجود ضعیف، نیازمند، مشکل‌دار و یا بیمار نیست و تنها بخشی از وجود یک انسان را می‌توان بیمار دانست.
بخش دیگر وجود انسان که متأسفانه پنهان مانده و توجه به آن می‌تواند زندگی‌را به‌سمت تعالی سوق دهد، توانمندی‌ها، شایستگی‌ها، زیبایی‌ها و در یک کلام «بخش روشن و نورانی»‌انسان است. این همان بخشی است که غفلت از آن سبب شده که ما زندگی را با نقص‌های آن ببینیم و در تمام گزارش‌ها، طرح‌ها، برنامه‌ها و پژوهش‌های خود به‌دنبال شناسایی نقطه ضعف‌ها، کاستی‌ها و جنبه‌های منفی زندگی باشیم. شاید به ‌همین دلیل است که در ازای هر 14 مقاله در زمینه‌ی خشم و عصبانیت و درگیری، تنها یک پژوهش‌درباره‌ی صداقت و محبت انجام گرفته و در مقابل هر 17 اثر درباره‌ی اضطراب و افسردگی، تنها یک مقاله با موضوع امید نوشته شده است. این نگاه در سازمان‌های ما نیز کاملا مصداق دارد زیرا بیش از آنکه بر توانمندی کارکنان، ارزشمندی آنها و کارآمدی و اعتماد بین‌فردی تأکید شود، از رفتارهای ضد تولید، نارضایتی شغلی، غیبت از کار، تخریب اموال و … بحث شده است.