افسونگران

اینک این منم، نُوک. خودم را می‌بینم. دارم برای شام پایین می‌روم، نه با کسی حرف می‌زنم و نه کسی با من حرف می‌زند، هیچ چهرۀ آشنایی اینجا نیست. هیچ‌وقت یاد نگرفته‌ام به آدم‌ها نزدیک شوم. به‌طورقطع ظاهرِ همیشه وحشت‌زده‌ام است که مرا در این انزوا نگه می‌دارد. سوپ می‌آورند.
سوپ صومعه. خدایا. سوپ. خوراک ماکارونی. یک ظرف کوچک ماست.
دلم می‌خواهد به کارتیه لاتَن برگردم و در یک نشست حضور یابم، مهم نیست چه نشستی و از چه نوعی. مهم نیست با شرکت چه نوع آدم‌هایی. زندگی واقعی من این‌جوری است. بدون اینکه هیچ‌وقت مجبور به خوردن سوپ شوم. لعنت بر هرچه سوپ است!
چند نخ سیگار، چند فنجان قهوه و آخر شب، صرف شام در رستورانی به نام افغان. یک بشقاب شیشه‌ای شفاف پر از شیرین‌پلو افغانی.
برمی‌گردم توی تختخواب فلزی‌ام. بی‌آنکه درست‌وحسابی به آزمون آگرگاسیون فکر کنم، مثل بقیه در این آزمون شرکت کردم و از خوش‌شانسی قبول شدم. این سال‌های غیرواقعی را دوست داشتم، غرق در مطالعۀ کتاب‌ها، به انقلاب فکر می‌کردم.
این همان چیزی است که دست‌آخر به آن رسیدم، اتاقی کوچک و خالی، کاسه‌ای سوپ و انزوایی خُردکننده. شبی شوم توأم با بی‌خوابی.