اسم (نمایش نامه)

راوی: (صدا از بیرون) راه دیگری نیست، کاری هم نمی‌شود کرد… برای رسیدن به اینجا باید از کوچه‌ی سنت ژرژ پایین رفت، شخصی که در زمان حیاتش بارها مورد شکنجه و آزار ضد مسیحیان قرار گرفت. داغش کردند و سپس زیر چرخ‌های ارابه لهش کردند. به طرز معجزه‌آسایی زنده ماند، اما سرانجام سرش را از تنش جدا کردند…
سپس بپیچید دست چپ در کوچه‌ی مارتیر که از اسمش معلومه، و بعد دست راست کوچه‌ی هیپولیت لِبَس به نام معمار بزرگ فرانسوی که در 31 ماه مارس 1782 در پاریس متولد شده و تخصصش ساختن زندان بود… بعضی‌ها در این نشانه‌ای می‌بینن، حالا اسمش می‌تونه قسمت و سرنوشت باشه یا اقبال نحس ـ و وحشت‌زده راهشون رو کج می‌کنن. که البته اشتباه می‌کنن. چون دیگه نمی‌تونن ته خیابون، جایی دور از چشم، بن‌بست کوچکی رو کشف کنن و تو این بن‌بست یک در کوچک لاکی قرمز رو که مرور ایام رنگ و رو رفته‌ش کرده. و در این صورت از پلکان پیچ در پیچ هم برای رسیدن به طبقه‌ی پنجم بالا نمی‌رن، پاهاشون رو در پادری پوشالی سوغات ترکیه پاک نمی‌کنن و از این مهمانی خانوادگی که دقیقا همین‌جا برگزار می‌شه محروم می‌مونن.
چراغ‌ها ناگهان با نور زیاد روشن می‌شود. سالنی می‌بینیم و پیِر را که تنها در بحر تفکر فرو رفته. الیزابت وارد می‌شود. پیشبند آشپزخانه بسته است.
الیزابت: اونجا هم نیست.
پیر عصبی می‌شود.
پیر: خوب نگاه کردی؟
الیزابت: شاید پایین مونده.
پیر: همه جا رو گشتم.