از اعماق تاریکی

از فاصله‌ی خیلی دور، انگار صدها سوسک دور یک گوی نورانی جمع شده‌اند. جلوتر که می‌رویم می‌بینیم آن سوسک‌ها به یک‌سری ماشین و وانت و آمبولانس تبدیل می‌شوند و آن گوی نورانی به چندین نور متفاوت تقسیم می‌شود: چراغ‌های کار، مُنور‌های هوایی که آسمان شب را روشن می‌کنند، نور چراغ‌قوه‌ها و نورافکن‌های استادیوم فوتبالی که در همان نزدیکی‌هاست. چقدر مرد و چقدر خاک و چقدر چادر خواب. هزاران تماشاچی دور هم جمع شده‌اند و گردن‌هایشان را به این‌طرف و آن‌طرف می‌چرخانند تا صحنه را بهتر ببینند. اما اینجا نه سیرک است و نه زمین مسابقه‌ی اسب‌سواری کابوی‌ها. درون آن نور گنبدی‌شکل بزرگ، مردان در‌حال سینه‌خیزرفتن به مدرسه‌ای هستند که کاملا نابود شده. آنها آوارها را کنار می‌زنند و به دنبال بازماندگان می‌گردند. اکثرا به دنبال بچه‌هایشان می‌گردند که متأسفانه فقط موفق می‌شوند جسدشان را پیدا کنند؛ آن ‌هم تکه‌هایی از اجساد. آنها آن تکه‌ها را درون سبدهای هلو جمع و دست‌به‌دست‌ می‌کنند. برای هیچ‌کس مهم نیست که دستکش‌ها و پوست دستشان پاره شده. هیچ‌کس از بوی بد حرفی نمی‌زند…