ارلینگ هالند:ستاره ی شمال

در نروژ، در اواسط تابستان خورشید هرگز غروب نمی‌کند. برای ارلینگ هشت ساله به معنای ورزش کردن از لحظه‌ی تمام شدن مدرسه تا زمانی بود که والدینش او را صدا بزنند تا به خانه برگردد.
همچنان در کلاسهای تنیس و هندبال شرکت می‌کرد و تمرینات دومیدانی را انجام می‌داد. اما فوتبال به بزرگترین علاقه‌اش تبدیل شد. بازی با بچه‌های بزرگتر سخت‌بود، اما شکایتی نمی‌کرد. هر ماه قدش را با در آشپزخانه اندازه می‌گرفت، جایی که والدینش قد بچه‌ها را با خط‌کشی‌هایی مشخص می‌کردند. هر باری که از خط قبلی بالاتر زده بود خوشحال می‌شد، اما وقتی سر تمرین فوتبال می‌رفت، با دیدن بچه‌هایی که هم قد او یا بلندتر بودند کمی ناامید می‌شد…

اواخر همان شب، ارلینگ در تختش به پوستر رونالدو در کنار قهرمان دیگرش زلاتان ابراهیمویچ که روی دیوار بودند نگاه می‌کرد. با خودش فکر کرد اگر می‌خواهم مثل آنها باشم باید بیشتر تمرین کنم.
صبح زود، وقتی همه هنوز خواب بودند، یواشکی از خانه بیرون زد و سمت زمین متروکه رکاب زد. هیچکس آنجا نبود، یا او اینطور فکر می‌کرد.

وقتی به خانه برگشتند، ارلینگ بازی را دوباره در ذهنش مرور کرد. انرژی هواداران، حمایت بی‌امان و آوازخواندن‌ها. بازی پرتنش و احساسات خودش. در ذهنش گل را بارهاوبارها تصویر کرد. لحظه‌ی شگفت‌انگیز شادی زمانی که تیم سیتی جام را بالای سرش برد و تشویق دیوانه‌وار هواداران. دیگری شکی نداشت که عاشق فوتبال است. فقط می‌خواست آن را زندگی کند.