اتولین و گربه ی زرد 1

آقای مانرو نشسته بود روی صندلی راحتی و روزنامه می‌خواند. آقای مانرو حتی اگر نمی‌توانست راحت بخوابد یا کابوس منطقه مرطوب نروژ را می‌دید، باز هم روزنامه‌اش را می‌خواند. او دوست داشت قسمت‌های سفر روزنامه را بخواند، درباره‌ی تعطیلات در جزایر گرمسیری و سواحل آفتابی.
چند صفحه‌ی روزنامه نظر اتولین را جلب کرد.
قیچی دندانه‌دار صورتی را از کلکسیون قیچی‌ها برداشت و با دقت چند موضوع را جدا کرد تا توی دفترش بچسباند. آقای مانرو توجه نکرد.
غرق داستانی درباره بیابان گبی شده بود که به ندرت در آن باران می‌بارید.
آن شب بعد از اینکه شرکت اسمیت و اسمیت بالش‌ها را مرتب و پرده‌ها را آویزان کرد، اتولین از تختش آمد بیرون و رفت سراغ کمد مخصوص تغییر قیافه. اتولین در این کار ماهر بود و دیپلم آکادمی تغییر قیافه‌ی تو کی هستی را داشت.
وقتی آماده شد در اتاق آقای مانرو را زد. در که باز شد، گفت: «موهایت باید شانه بشوند. اما حالا وقتش را نداریم. بیا این را بپوش.» آن وقت بارانی گشاد و کهنه‌ای را داد به آقای مانرو.
آقای مانرو به جایش بهش یک چتر داد.
آن‌ها راه افتادند توی شهر. و خیلی زود… به جای پرتی رسیدند.
آن‌ها به انباری قدیمی رفتند.
اتولین دفترش را خواند.
روی در نوشته بود: دفتر نمایندگی سگ‌های کوچک.
آقای مانرو خواست زنگ را بزند اما اتولین جلویش را گرفت. به جایش از پنجره کثیفی نگاه کردند.
و دیدند که…
گروهی داشتند خیلی دوستانه کارت‌بازی می‌کردند. پشت سرشان یک طوطی کاکل‌سفید با تلفن حرف می‌زد.
طوطی گفت: «خیلی متاسفم، خانم. اما این سیاست شرکته. اگر سگی رو که براتون گرفته بودیم گم کردید، دیگه نمی‌تونیم بهتون اعتماد کنیم و سگ جدیدی به شما بدیم. می‌تونیم؟ خداحافظ.» و تق، گوشی را گذاشت.