ابداع فرد (ریشه های لیبرالیسم غربی)

از قرن شانزدهم و ظهور دولت-ملت به این سو، مردم غرب «جامعه» را به معنای اجتماع افراد فهمیده‌اند. تا همین اواخر، این فهم با نوعی حس تفاوت همراه بود، این حس که دیگر فرهنگ‌ها بر شالوده‌ای متفاوت سامان می‌یابند، خواه آن شالوده، کاست باشد، خواه تیره یا قبیله. اما در دهه‌های اخیر، تأثیر غرب بر دیگر نقاط جهان از طریق سرمایه‌داری، گسترش دموکراسی، و زبان حقوق بشر، این حس تفاوت را تضعیف کرده است. جهانی‌سازی، فراافکندن مدل فردی‌شدۀ جامعه به کل جهان را آسان‌تر کرد، جامعه‌ای که ترجیحات فردی و انتخاب عقلانی را اولویت می‌بخشد.
ما تبدیل به قربانیانِ موفقیتمان شده‌ایم، چون در معرض این خطر قرار داریم که اولویت فرد را چونان امری «بدیهی» یا «گریزناپذیر» بفهمیم، امری که چیزهایی بیرون از ما آن را تضمین می‌کنند، نه باورها و مبارزات تاریخی. البته که هر انسانی ذهن و بدن خودش را دارد، اما آیا این ثابت می‌کند که برابری حُکمِ طبیعت است و نه فرهنگ؟