آیرونی

هنر، ارائۀ شاعرانۀ دنیایی بی‌روح و عینی نیست؛ هیچ جهانی بدون قدرت صورت‌بندی هنر وجود ندارد. آیرونی، تنها حالت معتبر و حقیقی هنر است. هنر از قدرتی آگاهی دارد که اثر را تولید می‌کند و همواره فراتر از اثر باقی می‌مانَد. خودی که در هنر نشان داده می‌شود، هیچ‌گاه با خودِ نشان‌دهنده تطابق ندارد. خود نشان‌دهنده، دیگر خود (یا صیرورت، پرسونا، یا فردیّت) یا قدرتی غیرشخصی و استعلایی برای صیرورت نیست. چنین قدرتی همواره باید ژانرها، سبک‌ها و اَشکال قبلاً شکل‌یافته را ترسیم کند.
اگر رمانتیک‌ها طوری به هنرهای متقدم می‌نگریستند که گویی درنهایت به سمت حقیقت آیرونی تمایل دارند، چگونه می‌توانیم تبیین‌های آیرونی پیشارمانتیک را با اصطلاحات و مقاصد خودشان بخوانیم؟ یکی از اعتراضات سیاسی متداول به رمانتیسم، غیرانتقادی بودن است. شعر رمانتیک، نوعی کناره‌گیری از تفاوت و تعارض زندگی سیاسی است و آیرونی رمانتیک، تمام تفاوت‌های سیاسی و انضمامی را به مطلق شعر، تخیل یا معنویت فرومی‌کاهد. از دیدگاه رمانتیک، هر جهان بیرونی، واقعی یا مادی، فقط از طریق شعر و روح، قابلِ‌شناخت و تجربه است. در فرایند اعتلای آیرونی به روح زندگی، تعارض‌ها و پرسش‌های ناهماهنگ با زندگی و سوژگی از دست می‌رود.