آپارتمان پاریس

فرمان دوچرخه‌ی ثابت را می‌چسبم و روی زین بلند می‌شوم. دانه‌های عرق وارد چشمانم می‌شوند و آن‌ها را می‌سوزانند. حس می‌کنم ریه‌هایم پر از اسید شده‌اند. قلبم چنان می‌کوبد که انگار دارم سکته می‌کنم. تندتر پدال می‌زنم. دلم می‌خواهد از روی تمام کارهایم رد شوم. ستاره‌ها جلوی چشمانم می‌رقصند. تصویر آپارتمان محو می‌شود. یک لحظه گمان می‌کنم دارم غش می‌کنم. شاید هم واقعا چنین اتفاقی افتاد. چند لحظه‌ی بعد به فرمان دوچرخه تکیه داده‌ام. ناگهان تهوع می‌گیرم. به‌زور کنارش می‌زنم و هوا را وارد ریه‌هایم می‌کنم. در سن‌فرنسیسکو عاشق اسپینینگ شدم. از قهوه‌ی بولت‌پروف، کِتوژنیک و بیکرام خوشم آمد؛ یعنی هر چیزی که در جهان فناوری مد است و به آدم برتری و الهام می‌بخشد.
معمولا اینجا می‌نشینم و کلاس برگزار می‌کنم یا به تدتاک گوش می‌دهم. ولی امروز صبح فرق داشت. دلم می‌خواست در میان تلاش و تقلای محض غرق شوم و از فکروخیال فاصله بگیرم. ساعت پنج بیدار شدم و فهمیدم دیگر خوابم نمی‌برد، به‌خصوص که باز در حیاط دعوا شده بود. حس کردم تنها کار منطقی این است که سراغ دوچرخه بروم. از روی زین بلند می‌شوم. کمی سرگیجه دارم. در این واحد فقط یک دوچرخه، آی‌مک و چند کتاب دارم. چیزی روی دیوارها نیست. فرشی روی زمین نیست. چون از سبک مینیمال کامل خوشم می‌آید. البته هنوز حس می‌کنم اسباب‌کشی نکرده‌ام؛ این‌طوری هر لحظه می‌توانم بلند شوم و از اینجا بروم.