آن سوی مرگ

– سحر! بگو بعد چه شد؟
به خودش آمد:
ـ در حالی که صداهای مبهمی را می‌شنیدم، توی تاریکی فرو رفتم. توی تاریکی غلیظ. در آن تاریکی، خودم را مانند غلافی احساس می‌کردم که داشت از جسم زُمختی جدا می‌شد. همزمان، به خوبی می‌فهمیدم که دردهایم دارد کمتر و کمتر می‌شود. حتی زمانی رسید که دیگر هیچ دردی نداشتم. بعد، این حس به من دست داد که دارم به صورت افقی در هوا بالا می‌روم… قدری که گذشت، احساس کردم به حالت عمودی درآمده‌ام و در فضای اتاق، معلق مانده‌ام.
– البته هنوز در تاریکی محض بودی.
ـ بله. کم‌کم، فضای تاریک به فضایی مات تبدیل شد. انگار، همه جا و همه چیز در شیر فرو رفته بود… اما طولی نکشید که توانستم اطرافم را به وضوح ببینم.
– یعنی فضا، کاملاً شفاف شد؟
ـ اوهوم.
– در آن لحظات، کجای آی‌سی‌یو قرار داشتی؟
ـ نزدیک سقف آی‌سی‌یو بودم. حدوداً یک و نیم متر بالاتر از سطح زمین.
– به حالت ایستاده؟
ـ آره. به حالت عمودی؛ و به نظرم کمی متمایل به جلو.
– می‌توانستی خودت را… یعنی وجود اثیری یا باصطلاح، آسمانی‌ات را ببینی؟
ـ نه. مطلقاً خودم را نمی‌دیدم. مثل اینکه فقط چشم باشم.
– آن موقع، چه حالی داشتی؟
ـ ببینید، من، اول، خیلی مَنگ بودم. تقریباً ذهنم خالی بود. درست است که چیزهای اطرافم را می‌دیدم؛ ولی اصلاً قوه استنباط نداشتم. نمی‌دانستم چه اتفاقی افتاده… هنوز به این باور نرسیده بودم که مُرده‌ام… کمی بعد، از خودم پرسیدم: «چرا این بالا هستم؟ چرا دیگر درد ندارم؟ چرا یکهو حالم خوب شد؟» و واقعاً حالم خوب بود. به طرزی خارق‌العاده، خوب بود. اگر بدانید! خیلی سرحال، راحت و سبک بودم. داشتم نوعی آرامش بی‌نظیر را تجربه می‌کردم و نوعی بی‌وزنیِ بسیار لذت‌بخش.
انگشتانش را قلاب کرد و چند بار، لب پایینیýاش را مکید. سپس:
ـ باید بگویم من، رفته‌رفته، توانستم حقیقت را درک کنم.