آرایش دشمن

ـ همان‌طور که قبلاً گفتم اسم من تکسِل است، تکستور تکسل.
ـ متأسفم.
ـ این را می‌گویید چون اسمم عجیب‌‌‌وغریب است؟
ـ این را گفتم چون از آشنایی با شما متأسفم آقا.
ـ به‌هرحال اسمِ من آن‌قدرها هم عجیب نیست. تکسِل هم یک نامِ خانوادگی‌است مثل بقیه که به خاستگاه هلندی‌ام اشاره می‌کند. آهنگِ خوبی دارد، تِکسِل. نظر شما چیست؟
ـ هیچ.
ـ البته تلفظ تکستور به آسانی تکسِل نیست. بااین‌حال اسمی است که اصالت خودش را دارد. می‌دانستید که این یکی از بی‌شمار اسم‌های کوچک گوته بود؟
ـ بینوا.
ـ نه: تکستور آن‌قدرها هم بد نیست.
ـ چیزی که من را متأثر می‌کند داشتن چیزی مشترک با شماست، حتی اگر یک اسم باشد یا چیز دیگر.
-مردم عقیده دارند که اسمِ زشتی است، اما اگر خوب بهش فکر کنیم می‌بینیم که با کلمة بی‌عیب‌ونقصِ «تِکست» فرق زیادی ندارد. به‌نظر شما ریشة کلمة تکستور چیست؟
-تنبیه؟ مکافات؟
مرد با لبخند عجیبی پرسید:
ـ موردی هست که به‌خاطرش خودتان را سرزنش کنید؟
ـ درحقیقت نه. عدالتی وجود ندارد: همیشه تقصیر را گردن بی‌گناه‌ها می‌اندازند.
***
«در همان حین چهره‌اش را دیده بودم. هنوز هم درگیرش هستم. توی دنیا هیچ چیز فهم‌ناپذیرتر از چهره‌ها نیست، یا بهتر بگویم، برخی از چهره‌ها: مجموعه‌ای از خطوط و نگاه‌هایی که به یکباره تبدیل می‌شود به تنها واقعیت موجود و مهم‌ترین معمای عالم هستی که با عطش و ولع به آن می‌نگریم، انگار که برترین پیام بر آن حک شده باشد.»