آتش پنهان

دختر، خیس خون و تلوتلوخوران پا در تاریکی می‌گذارد. لباس‌هایش نامرتب و ژولیده‌اند، به تن جوانش زار می‌زنند و بخش بزرگی از بدن سفیدش را به نمایش گذاشته‌اند. کفشش گم شده و پایش خون‌ریزی دارد. درد جانکاهی دارد اما دردش در مقایسه با بقیه مصائبش ناچیز و بی‌اهمیت است.
از صورتش ترس و دلهره می‌بارد. قلبش تندتند می‌تپد و مثل روباهی که در چاله‌ای پنهان شده، وحشت‌زده نفس‌نفس می زند.
وزوز آرامی سکوت شب را شکسته است. هواپیماست؟ دختر خون را از چشمانش پاک می‌کند، سرش را رو به آسمان بالا می‌برد ولی به جز ستاره‌ها چیز دیگری نمی‌بیند.
وزوز بلندتر می‌شود. ماشینی دارد دنده عوض می‌کند؟ به جاده اصلی رسیده است روحیه می‌گیرد و از اعماق وجودش انرژی‌اش را برای دویدن جمع می‌کند.
نور پشت سرش را به جای دیدن، حس می‌کند. روشن شدن بدنش را در تاریکی حس می‌کند و می‌فهمد که ماشین دارد از پشت نزدیک می‌شود. از مزرعه می‌آید. دختر برمی‌گردد.
قبل از اینکه نگاه کند، می‌داند مرد پیدایش کرده، قبل از اینکه نگاه کند، می‌داند صورت او را پشت فرمان ماشین خواهد دید. خشکش می‌زند. یک لحظه مردد می‌شود، بعد از جاده بیرون می‌زند. در آب‌راهی شروع به دویدن می‌کند و از پرچینی چوبی بالا می‌رود. چهاردست‌وپا وارد زمین کشاورزی مجاور می‌شود. کورکورانه می‌دود، می‌افتد و به هر جان‌کندنی که هست بلند می‌شود ولی صدایش درنمی‌آید. جیغ کشیدن به چه دردش می‌خورد؟
مرد که به او می‌رسد، مشتی از موهایش را می‌گیرد و او را پایین می‌کشد. می‌تواند بوی نفس مرد را حس کند. می‌داند می‌خواهد چه بلایی سرش بیاورد. می‌داند چه سرنوشتی در انتظارش است چون قبلا به چشم خودش وحشی‌بازی‌های مرد را دیده است. دید که مرد چه بلایی سر دوستش آورد، که چقدر وحشیانه و بی‌رحمانه…

آیرین با صدای بلندی غر زد: «وای، تو رو خدا بس کن.» کتاب را محکم بست و روی کپه خرت‌وپرت‌هایی انداخت که می‌خواست در خیریه بفروشد: «دری‌وری محض بود.»