پیمانه های بی پایان (قصه های کوتاه ادبیات عرفانی)،(2جلدی)

حسین منصور را رحمه‌الله خواهری بود که در این راه دعوی رجولیّت می‌کرد و جمالی داشت. در شهر بغداد می‌آمد و یک نیمۀ روی به چادر گرفته و یک نیمه گشاده. بزرگی بدو رسید، گفت: چرا روی تمام نپوشی؟ گفت: تو مردی بنمای تا من روی بپوشم. در همۀ بغداد یک نیم‌مرد است و آن حسین است و اگر از بهر او نبودی این نیمۀ روی هم نپوشیدمی.
[مرموزات اسدی، نجم‌الدین رازی، صفحه۵۶]