پیام گم گشته (عرفان بومیان استرالیا)

به پناهگاه سقف‌دار که سه دیوار داشت، وارد شدیم. دری وجود نداشت و نیازی به پنجره نبود. فقط به منظور سایبان یا شاید هم پناهگاه گوسفندان ساخته شده بود. گرمای هوا توسط آتش دیگری که در میان حلقه‌ای از سنگ مشتعل بود، تشدید شده بود. هیچ‌کدام از لوازم مورد نیاز انسان در آن‌جا به چشم نمی‌خورد؛ صندلی، بادبزن و حتی برق هم نداشت. حلبی‌ها را به طرز بی‌ثباتی، به کمک الوار پوسیده، سرپا نگه داشته بودند.
چشمانم پس از چهار ساعت آفتاب شدید و بی‌وقفه، به‌سرعت به تاریکی و دود عادت می‌کرد. عده‌ای از افراد بومی روی ماسه ایستاده یا نشسته بودند. مردان سربندهای رنگارنگ و پر زرق و برق به سر داشتند و به بازوان و مچ‌های شان پر وصل کرده بودند. آن‌ها هم مانند راننده، لنگی به دور خود پیچیده بودند. بدن راننده نقاشی نشده بود، اما بر چهره، بازوان و پاهای سایرین طرح‌هایی نقش بسته بود. برای نقطه، خط و شکل‌های پیچیده، از رنگ سفید استفاده کرده بودند. به دور بازوانشان شکل سوسمار نقش بسته بود، اما روی پا و پشت‌شان شکل‌های مار، کانگورو و پرنده به چشم می‌خورد.