پاورقی های شنی یا کنار دنیا،وسط سالن

حتما متوجه شده‌ای که این روزهای آخر سعی می‌کنم شرح حوادث را، تا جایی که قوت قلمم اجازه می‌دهد، مثل یک نویسنده یا خبرنگار روی کاغذ بیاورم، یعنی همان‌طور که آن‌ها را زندگی یا احساس می‌کنم. تنهایی چنین نکبتی است، نکبتی که آدم را به حرف‌زدن در ذهنش وا‌می‌دارد. تا به حال چنین چیزی را تجربه نکرده بودم. این را هم بگویم که دارم می‌میرم، عزیزم. در ایستگاه آخر هستم. می‌دانم. دیگر فراتر از دریای شن و این آسمان بی‌ابر و درخشان چیزی برایم نمانده است. اما عیبی ندارد. بهتر است آدم در موعد مرگ آسمان را تماشا کند تا این‌که به سقف خاکستری اتاقی در بیمارستان چشم بدوزد.