وقتی بدن نه می گوید (بهای استرس پنهان)

رودی جولیانی… که شهردار سابق نیویورک بود، مردی پرتلاش توصیف شده است: «شهرداری ماشینی که از خستگی، ترس یا تردید به خود مصون بود» و «تمام زندگی‌اش را وقف کارش کرده بود.» او کاملا با نقش خود خو گرفته بود، فقط چهار ساعت در روز می‎خوابید و بیشتر بیست ساعت دیگر را کار می‌کرد. گفته‌اند که او نمی‌توانست تحمل کند که از مرکز اتفاقات مهم به دور باشد. باید درهر کاری شرکت می‌کرد، همه‌چیز را کنترل می‌کرد، «مثل یک ژنرال فرمان می‌داد.» او در ابراز همدردی با افراد و گروه‌های رنج‌دیده ناتوان بود و برای ابراز احساسات تا حد زیادی از خود مقاومت نشان می‌داد. پس از تشخیص بیماری‌اش، اعتراف عمومی جالبی کرد. وی با اشاره به سرطان خود گفت:
این بیماری به آدم کمک می‌کند تا بفهمد که هدفش چیست و چه چیزی واقعا برایش مهم است و چه چیزی باید برایش مهم باشد. می‌دانید منظورم چیست؛ یعنی اینکه مرکزیت زندگی انسان واقعا کجاست و حدس می‌زنم چون مدت زیادی زندگی‌ام صرف امور اجتماعی و سیاست شده است، فکر می‌کردم که مرکزیت زندگی من در سیاست است… این‌طور نیست.
نتیجه‌ی خوبی از این بیماری عاید انسان می‌شود. نتایج خوب زیادی در این بیماری به دست می‌آید. فکر می‌کنم خودم را خیلی بهتر از قبل می‌شناسم. تصور می‌کنم بهتر از قبل می‌فهمم چه چیزی برایم مهم است. شاید هنوز کاملا به هدفم نرسیده باشم. حماقت است که فکر کنم ظرف چند هفته به هدفم خواهم رسید. اما به گمانم در مسیر درستی حرکت می‌کنم.