ورق ها روی میز

سرهنگ باتل راست ایستاد. بدون این‌که به چیزی دست بزند، شیئی را که مثل نوعی سنجاق کراوات اضافی روی سینه آقای شیطانه برق می‌زد، بررسی کرده بود. دست او را بالا برده و رها کرده بود. حالا صاف ایستاد. آرام، خونسرد، مثل هر پلیس دیگری، چاره‌ای نداشت. باید لیاقت نشان می‌داد و مدیریت اوضاع را به عهده می‌گرفت. گفت: لطفاً دست نگه دارید.
لحنی رسمی داشت. چند نفری که داشتند دور میز بریج بازی می‌کردند، سر بلند کردند.
باتل گفت: متأسفانه باید به اطلاع برسانم که صاحب‌خانه، آقای شیطانه، فوت کرده.
خانم لوریمر و دکتر روبرتس بلند شدند. دسپارد با چشم‌های خیره اخم‌هایش را درهم کرده بود. آنی مردیت فریاد خفه‌ای کشید.
– مطمئنید مرده؟
دکتر روبرتس بود که این را پرسید. با شنیدن خبر مرگ شم غریزه‌اش به کار افتاده بود. بلند شد و مثل هر پزشک دیگری که سراغ محتضری می‌رود، با گام‌های چابک به طرف صندلی آقای شیطانه رفت.