هنر زندگی کردن (آرامش و آزادی؛اینجا و اکنون)

آگاهی و رنج همیشه همراه هم‌اند و بی‌یکی، دیگری معنایی ندارد. اگر از رنج‌مان فرار کنیم، هرگز به آگاهی نمی‌رسیم. پس رنج‌کشیدن ایرادی ندارد؛ فقط باید تاب‌آوردنش را یاد بگیریم.
ذهن ما به باغی می‌مانَد که انواع و اقسام بذرها در آن می‌رویند؛ بذرهای لذت، آرامش، آگاهی، شناخت، عشق، و البته بذرهای تمنا، خشم، ترس، نفرت و فراموشی. کیفیت زندگی‌مان به این بستگی دارد که کدام بذرها را آبیاری کنیم.
هنر خوشحالی، هنر عمیق‌زیستن در لحظه‌ی اکنون است؛ تنها زمان و مکانی که زندگی در آن جریان دارد؛ آن‌جا ‌که می‌توانیم هر آن‌چه در پی‌اش هستیم ـ عشق، آزادی، آرامش و سلامتی ـ را جست‌و‌جو کرده و بیابیم.