نهنگ پیر

رکاب نزدم. راه شیب داشت. یک‌هو لرزم گرفت. بو را هم شنیدم، مثل بوی زُهم دریا و جلبک‌های خیس‌خورده بود. اول چرخ جلو لنگر برداشت و کمی بالا رفت و چرخیدم و تا آمدم خودم را روی زین نگه دارم لغزیدم به طرف چمن‌های حاشیۀ راه و سکندری رفتم دوچرخه رویم یله شد. دلم بنا کرد به تپیدن. رفته بودم روی بال نهنگ. گفتم لابد خواب می‌بینم. درازبه‌دراز مایل افتاده بود روی زمین سیمانیِ کنار رودخانه و پوزۀ سیاه گندۀ خمیده‌اش تو آب بود.