قلاده قرمز

این‌جور نطق‌ها عادت قدیمی بازپرس بود. اطلاعات عمومی شخص را با قیافه‌ای ظاهرا دلسوز بر می‌شمرد. به‌هرحال، اصلا همین تفاوت تاریخ‌ها و مکان‌ها بود که معرف شخصی به شما می‌رفت: هرکسی هویتش را مدیون همین‌ها بود. اما همین تفاوت‌های اساسی آن‌قدر مضحک و ناچیز بودند که بهتر از همه‌ی دم‌ودستگاه‌های سجلی ثابت می‌کردند تمایز آدم‌ها از همدیگر چقدر ناچیز است. اگر همین خرده‌اطلاعات (نام، تاریخ تولد،…) را کنار بگذاری، انسان‌ها توده‌ی بی‌نام‌ونشان و فشرده و ناشناسی بیش نیستند، و همین توده بود که زیر مشت و لگد جنگ تلف شدند و از بین رفتند. کسی نبود که این جنگ را از سر گذرانده باشد و هنوز باور کند که فرد ارزش خاصی دارد. بااین‌حال، دستگاه عدالت که محل خدمت لانتیه بود، می‌طلبید که افراد را برای محکوم‌کردن، با همین خرده‌اطلاعات به آن معرفی کنند. به همین دلیل او باید این اطلاعات را جمع می‌کرد و در پرونده‌ای می‌چپاند تا مثل گلبرگ‌های فشرده لای صفحات کتابی قطور بخشکند.