فلسفه،سیاست و خشونت (فلسفه و کلام42)

دوست جوانی از من پرسید که آیا خشونت را توجیه می‌کنم.
گفتم: چرا چنین سؤالی می‌کنی؟ آیا سخنی از من در توجیه خشونت شنیده‌ای یا خوانده‌ای؟
گفت: نه، اما کسی گفته است که کار شما توجیه خشونت حکومت است.
گفتم: کسی که چنین ادعایی کرده یا اتهامی وارد آورده است، لابد باید مورد یا موارد این توجیه را نشان داده باشد.
گفت: نه.
گفتم: شما چرا به گفتۀ کسی که به دیگری افترا می‌بندد و هیچ دلیلی برای گفته و اتهام خود نمی‌آورد اعتنا می‌کنید؟
گفت: یکی گفته و بسیاری آن را پذیرفته‌اند، من چگونه از کنار آن بی‌اعتنا بگذرم؟
گفتم: آن‌ها که پذیرفته‌اند لابد خود دلیلی بر صحت گفته یافته‌اند و می توانند به دیگران بگویند.
گفت: از بعضی از آن‌ها پرسیده‌ام که دلیلشان چیست، ولی آن‌ها هم دلیلی نداشته‌اند.
گفتم: اینکه کسی به دیگری بهتان ببندد یک امر عادی است، اما اگر جمعی از مردم تهمتی را که به کسی می‌زنند بدون تحقیق بپذیرند از راه خرد بیرون رفته‌اند.
گفت: مگر شایعه باید راست باشد که مردم آن را بپذیرند؟
گفتم: شایعه در جوّ غوغا رشد می‌کند و آن را با بحث و نظر قیاس نباید کرد.