عهد جدید (باقاب)

‌درخت نیکو میوه نیکو آورد و درخت تباه میوه تباه. چه درخت را به میوه بازشناسند. ای افعی‌تباران، چه سان سخن نیکو توانید گفت، حال آن که بَدید؟ چه از آکندگی دل است که دهان به سخن درمی‌آید. انسان نیک از خزانه نیکوی خویش نیکی برآورد و انسان بد از خزانه بد خویش بدی. باری، شما را می‌گویم: هر سخن بی‌بنیاد که آدمیان بر زبان رانند، به روز داوری پاسخگوی آن خواهند بود. چه به سبب سخنان خویش تبرئه خواهی شد و به سبب سخنان خویش محکوم خواهی گشت.