عقل و اعتقاد دینی (درآمدی بر فلسفه دین)

آلستون همانند آکویناس می‌پذیرد که خداوند از جهات مهمی با مخلوقات متفاوت است اما از این مقدمه نتیجه نمی‌گیرد که زبان انسان برای سخن گفتن دربارۀ خداوند کاملا ناتوان است. نظریۀ زبانی او دربارۀ این وضعیت، کاملا با نظریۀ زبانی تیلیش متفاوت است. به نظر آلستون ما برای سخن گفتن از خداوند باید مفاهیم زبانمان را تا آنجا که ممکن است پالایش کنیم و اجازه ندهیم صورت‌های زبان ما را گمراه کنند. لذا آلستون اگرچه خداوند را صرف‌الوجود می‌داند اما ناگزیر نیست زبان دینی را کاملا نمادگرایانه تفسیر کند. یقینا رویکرد او با تلقی متفکران موحد کلاسیک و عموم دینداران از وضعیت خودشان، تطابق بیشتری دارد. تلقی آنها از خودشان این است که اعتقاداتی دربارۀ خداوند دارند و این اعتقادات آشکارا کاذب، بی‌معنا یا نامربوط نیستند. به نظر آنها می‌توان دربارۀ این اعتقادات تأمل کرد و دلیل اقامه نمود. البته نامعتقدان به خدا نیز می‌توانند علیه چنین اعتقاداتی دلیل بیاورند و ردّیه‌های معناداری اقامه کنند.