سالومه

جوان سوری: پیامبر را بیرون بیاور. شاهدخت سالومه خواهان دیدار اوست.
سالومه: آه.
غلام هرودیاس: آه، چه شگفت می‌نماید ماه. گویی دست زنی مرده‌ست که تقلا می‌کند تا روی در کفن بپوشاند.
جوان سوری: رخسار غریبی دارد. شاهدخت کوچکی را ماند که چشمانی از کهربا دارد. از پشت ابری ململ چون شاهدختی کوچک لبخند می‌زند.
یحیی: کجاست آن که جام زشتکاری‌اش حالیا لبالب شده است؟ کجاست آن که روزی در ردای سیم‌بفت پیش چشم همۀ مردمان خواهد مرد؟ بگوییدش تا به اینجا بشتابد، باشد که بشنود صدای کسی را که در بیابان و در کاخ شاهان فریاد سر می‌دهد.
سالومه: از که سخن می‌گوید؟
جوان سوری: هیچ کس سر در نمی‌آورد، شاهدخت.