زیر نور آفتاب

چشم انسان می‌تواند طیف رنگ سبز را بیش از هر رنگ دیگری شناسایی کند. دوستم دیلِینی این را برایم تعریف کرد. او گفت این سازگاری از زمانی که انسان‌های اولیه در جنگل زندگی می‌کردند حاصل شده. این تکامل در چشمان ما به‌عنوان مکانیسم بقا پدید آمد تا شکارچیانی را که در میان گیاهان پنهان شده بودند، بیابد.
به‌اندازه‌ی طیف‌های رنگ سبز در جنگل، رگه‌هایی از ادراک وجود دارد.
بعضی چیزها را آسان می‌توان فهمید. پای منطقی قابل انتظار، و علت و معلولی واضح در میان است؛ درست مثل طرز کار موتور. وقتی یازده ساله بودم، پدربزرگم موتور وانت شورلتش را درآورد، قطعات آن‌ را از هم باز کرد و به من اجازه داد کمکش کنم تا دوباره موتور را سر هم کند. او قطعات را، که آغشته به روغنی سیاه بود و بوی فلز داغ‌شده می‌داد، مثل استخوان‌های دایناسوری که از دل خاک بیرون کشیده باشند روی پارچه‌ای پاره و چرب گذاشت. همین‌طور که مشغول کار بودیم، او کاربرد هر قطعه و نقش آن را در کار موتور، برایم توضیح داد. طوری که او بیان می‌کرد، منطقی به نظر می‌رسید.
او آن موقع مریض نبود. بعدها که بیمار شد، فهمیدم وقتی بعد از برداشتن مقداری دیگر از دسر دست‌پخت خواهرش می‌گفت هیچ‌کس همیشه زنده نیست، صرفا از روی عادت این جمله را به زبان نمی‌آورد. او آن موقع هنوز اشتهای خوردن داشت.
حالا اشتهای او به‌سمت ریه‌هایش، که همیشه در حسرت بلعیدن هوا هستند، هدایت شده است. نفس‌کشیدنش صدای غمبار بادی را دارد که بر چیزی نوک‌تیز بوزد. این صدا پیوسته شنیده می‌شود، و معنی‌اش این است که چیزی نوک‌تیز در درون اوست. وقتی چیزی نوک‌تیز درون آدم باشد، او دوام نمی‌آورد. من این را می‌فهمم.