روزی مثل امروز

من به یاس بنفش دلبستگی عجیبی دارم. بچه که بودم نزدیک خانه‌مان درخت‌های بلند یاس بنفش اینجا و آنجا به صورت خودرو سبز شده بودند و به محله دلگیرمان در شهر جلوه دیگری داده بودند. این درختچه ها که بر سنگفرش ترک‌خورده پیاده‌روها سایه می‌انداختند، به چشم تقریبا همه، علف‌های هرزی بودند که بی‌رویه سبز شده بودند و کسی کاری به کار آن‌ها نداشت، مگر وقتی که در انتهای راه ماشین‌روی خانه‌ها جلوی دید را میý‌گرفتند یا به پنجره خانه‌ها سرک می‌کشیدند. کار به اینجا که می‌رسید یا هرس‌شان می‌کردند و یا قطع‌شان، و آنجا از آن‌ها به جا می‌ماند منظره زشت ریشه‌ی درختی بود که به شکل چوب‌های قهوه‌ای رنگ سفت از زمین بیرون می‌زد و دیگر با هزار زحمت می‌شد آن ریشه‌ها را از زمین درآورد. اما بهار که می‌شد هر روز صبح با طلوع خورشید رایحه‌ی شکوفه‌های سفید و بنفش روشنی که درختچه‌ها را پر می‌کردند در هوا می‌پیچید و از راه رسیدن روزهای بلند تابستان را نوید می‌داد.
یک‌بار پیرزن بداخلاقی که خانه‌شان در انتهای خیابان‌مان بود در حالی مچ من را گرفت که قیچی به دست روی پنجه‌ی پاهایم بلند شده بودم و می‌خواستم از درخت یاس بنفش حیاط‌شان گل بچینم. وقتی سرم داد کشید که از حیاط خانه‌شان بیرون بروم، تعجب کردم که چرا آن‌طور از کوره دررفته بود. یادم هست که یک کیسه خرید پلاستیکی کثیف به شاخه‌های درخت گیر کرده بود و خرده‌های یک بطری شیشهý‌ای هم پای درخت روی زمین ریخته بود. اما به هر حال مردم اصل خوش‌شان نمی‌آمد کسی در حیاط خانه‌شان پرسه بزند. گل‌های یاس را محکم‌تر توی مشتم گرفتم و آن‌ها را کندم و زدم به چاک. به خانه که رسیدم، خودم را از پیشخان آشپزخانه بالا کشیدم و یک لیوان برداشتم و آن را از آب پر کردم. چشمانم را بستم و رایحه گل‌ها را نفس کشیدم و بعد آن گل‌های ارزشمند را در لیوان گذاشتم تا به مادرم هدیه کنم. آن گل‌ها همیشه برای من یادآور ملحفه‌های تمیز و هوای تازه و امید بودند.